فراروانشناسی در شاخه سوفرولوژی
هوالطاهر فصل ششم (قسمت پانزدهم)
سالروز ولادت با سعادت هشتمین اختر تابناک ولایت و امامت
حضرت امام رضا (ع) را به محضر آقا صاحب الزمان(عج)
و تمام شیعیان و محبان آن امام و شما دوستان گرامی تبریک
و تهنیت عرض می نمایم.
4- اگر یک بیمار؛ آگورافوب(Agoraphobia) یعنی کسی که
از فضاهای باز هراس دارد را با اتومبیل به گردش در یک محیط
زیبا و دیدنی ببرید دچار اضطراب شدید خواهد شد و چنانچه
در آن فضا توقف کرده، از او بخواهید که از اتومبیل خارج شود
از ترس فلج خواهد شد. مانند یک فرد عادی خواهد بود که به او
بگویند از صخره بلندی به پایین بجهد. شدیدترین دلهره شخص
مبتلا به هراس بیجا این است که می داند خود چنین وضعی را
آفریده ولی برای درهم شکستن الگویی که در فیزیولوژی خود
برنامه ریزی کرده اراده کافی ندارد که گاه روان پزشکان در
مورد این مساله برای جدائی یکباره بیماران از این حالت غیر
واقعی از شیوه درمانی ؛ غرقه کردن(Flooding) استفاده
می کنند.
5- در آمریکا برای کارهای ساختمانی آسمان خراش ها از
سرخپوستان قبیله ؛ موهاک ؛ که ترسی از بلندی ندارند استفاده
می شود چون پدران اینها نامه رسان بوده اند و همیشه در
بلندیهای کوهها می دویدند پس با تمرین و ممارست می توان
همین شهامت را در درون خویش جایگیر ساخت مثل راه رفتن
روی طناب بند بازی. یا سرخپوشان قبایل ؛ تاراهومارا؛ از منطقه
؛سونورا؛ شمالی مکزیک که در محافل فیزیولوژیکی جهان مشهورند
زیرا توان آن را دارند که بدون احساس ناراحتی بین چهل تا
هشتاد کیلومتر را در مناطق بسیار بلند بدوند و ضربان قلب آنها
پس از دویدن آرامتر از پیش از آن است آنهم با کمترین میزان
غذای استاندارد.
حال با هم برویم و ببینیم این مغز پیچیده که دارای قدرتهای
شگفت انگیزی است و کنترل شعور سراسری بدن را بعهده
دارددر کجا واقع شده است.
1- کارل لشی(Dr.Karl lashley) یکی از پیشگامان نورو
فیزیولوژی کوشیده تا با انجام ازمایش ساده ای بر روی
موشهای آزمایشگاهی محل استقرار حافظه را در مغز کشف
کند. به موشها یاد داد که از یک مسیر پر پیچ و خم بگذرند
همانگونه که ما مهارت های خود را کسب می کنیم این مهارتها
درمغز موشها انبار می شد و به یادشان می ماند سپس به گونه ای
سیستماتیک مقدار کمی از بافت مغزی رابرداشت او بر این
فرض بود که اگر موشها هنوز به یاد داشته باشند که چگونه
از مارپیچ عبور نمایند در مقایس با سرعت و دقتی که بکار
می بردند، بنابراین مرکز حافظه مغز، دست نخورده مانده
است. سرانجام بیش از نود در صد از کورتکس مغزی خارج
شد و فقط ذره ای از نسج مغز بجا ماند با اینهمه با اندکی
کاهش در دقت و سرعت موشها هنوز مارپیچ را به یاد داشتند.
(ادامه دارد)
