پیشگفتار
هوالقادر
سروانتس: تنها آنچه را که هستید، دوست نداشته باشید.
بلکه به آن چه که می توانید بشوید، عشق بورزید.
پیشگفتار:
در مقدمه بر آن شدیم.....
تا از طریق گفتار و کردارشایستگان تاریخ دین، راه شایسته تر شدن را بیاموزیم
وبتوانیم بین طبیعت و صنعت، پیوندی مبارک بر قرار کرده و از نابسامانی ها و
بیماریهای رایج روز، برهیم.
از این رواست که معتقدیم دین بی هیچ تردید، عالی ترین وسیله دفع غم و
ناراحتی های عصبی و از نیروهایی است که بشر به یاری آن زنده بوده و
نداشتن آن، برابر است با مرگ و نابودی. به گونه ای که در بحث بیمارهای
عصبی و بیماران روان تنی، بیشترین آمار متعلق به کسانی است که پایبند به
دینی نبوده اند که بتواند از جهت سبک زندگی فکری و عملی به آنها بهترین
مدل چگونه زیستن بدهد.
پرفسور یونگ از مشهورترین نظریه پردازان روان شناسی معاصر می گوید:
در ظرف سی سال گذشته از تمام ملل متمدن دنیا به من مراجعه کرده و من
صدها تن را معالجه نموده ام. در میان تمام بیمارانم که در نیمه دوم زندگی
بوده اند، کسی را نیافتم که سرانجام هر دو مشکلش یافتن یک دین نباشد و
با کمال اطمینان می توانم بگویم که بیماری و کسالت روحی آنها، این بود
که آموزه ها و دستورات دینی را از دست داده بودند و هیچ یک از آنها تا
لحظه ای که به دینی دلبسته نشدند، شفا و بهبودی نیافتند.
لذا اگر به پیشینه روان شناسی و دیرینه دین، نظری بیاندازیم، تاریخی به
قدمت انسان، در ان میابیم که از گذشته تا کنون به اساس تعامل های اجتماعی
انسان، هم شکل ظاهری و هم محتوای معنوی بخشیده است نحوه نگرش
ما به خویشتن خویش و اعتقاد ما نسبت به جهان بیرون و انسانهای پیرامون مان.
حقانیت این سخن تا به حدی محرز است که نه تنها صاحب نظران علوم انسانی،
بلکه بزرگان علوم طبیعی و پزشکی هم بدان اذعان و اقرار نموده اند.
الکسیس کارل، پزشک و فیزیولوژیست معروف انگلیسی در این زمینه می گوید:
قوی ترین قدرتی که ممکن است انسان برای خود افشایی و برون ریزی تولید
کند، نیروی دین است که مانند جاذبه زمین وجودش، حقیقی و قابل لمس است.
من در زندگی پزشکی ام با کسانی روبرو شدم که هیچ یک از موارد مداوا
برایشان موثر نبود و هیچ دارویی روی بیماری آنان اثر نمی گذاشت، اما
به یاری ایمان به فضل خداوند نجات می یافتند. فایده مهم این اعمال این است
که انسان می تواند به یاری آنها نیروی کم و ناچیز وجود خود را با توسل به
نیروی شگرف و عظیم الهی توسعه و قدرت دهد. هنگامی که به نیایش به
درگاه خداوند متعال متوسل می شویم، در واقع خود را به نیروی بی پایانی
متصل و مربوط می سازیم که تمام کاینات را می گرداند. ما از آن نیرو تمنا
می کنیم که مقداری از خود را صرف نیازهای ما کند.
اگر هر انسانی شیوه زندگی نظری و عملکردی بزرگان دین را در روزمره گی
زندگی خود پیاده کند که مسلم ترین دلیل حقانیتشان این است که بیش از هر
حکیم و فیلسوف و پیش از هر سیاستمداری توانسته اند در قلوب میلیاردها انسان
جا باز کنند، آرام آرام تمام جهان هستی رو به سازش و آرامش خواهد رفت،
اما نکته مهم این است که:
از کجا باید شروع کرد؟
از دنیا با این همه وسعت و گستردگی؟
نه ..... از سرزمینی که بهتر از همه جا می شناشم، کشورم
اما سرزمین من بسیار پهناور است. پس بهتر است از شهرم آغاز کنم
اما آن نیز وسیع است ... بهتر است از خیابانم ... از خانه ام ... از خانواده ام
نه ... از خودم شروع خواهم کرد.
آری این حقیقت مشترک بین تمامی ادیان آسمانی است که نقطه آغازین
سعادت و شقاوت جهان هستی یک یک افراد بشر است. پس اگر تک تک
ما دارای سبکی نوین از زندگی پیشرفت شویم، در آینده ای نه چندان دوردر
قرن سه هزار، شاهد زمینی بدون مرز با ارتباطی آرمانی خواهیم شد. چنین
سبکی باید از یک سو پا به پای صنعت و تکنولوژی جهت تامین رفاه و
آسایش زندگی و از سوی دیگر منطبق با طبیعت برای تضمین آرامش
آن پویا باشد.
( ادامه دارد)
